Dit is het tiende album van de Amerikaanse altsaxofonist David Binney voor het van oorsprong Nederlandse label Criss Cross. Het label werd opgericht door Gerry Teekens in 1981 en hij leidde het label tot zijn overlijden in 2019, hij liet een erfenis achter van meer dan 400 albums, allemaal goed met daaronder een aantal klassiekers. Zijn zoon Jerry beloofde zijn vader de nalatenschap over te nemen, na een onderbreking van 18 maanden benaderde hij sommige favoriete artiesten van Gerry om Criss Cross weer tot leven te wekken en een daarvan was David Binney. Tussen 2004 en 2016 maakte Binney negen albums voor Criss Cross als leider of co-leider, hij sprak gedurende die tijd vaak met Gerry over het opnemen van een album met alleen ballads, toen hij werd benaderd door zijn zoon Jerry dacht hij “Maybe I should finally do that ballads record in honor of your father”. Gerry gaf hem altijd complete artistieke vrijheid bij al zijn opnamen voor Criss Cross, dat heeft hij altijd enorm geapprecieerd en zijn zoon verzekerde hem dat alles precies hetzelfde zou blijven.

Mede daarom recruteerde Binney een superieure New Yorkse ritme sectie bestaand uit vroegere partners van hem: pianist Craig Taborn, bassist Eivind Opsvik en drummer Dan Weiss. Voor Taborn is het zijn 7de opname met Binney sinds 2003 en zijn 3de voor Criss Cross, ook Opsvik en Weiss namen al vaker op met Binney. Al bij al is dit 10de Criss Cross album toch iets heel anders geworden dan alles wat hij daarvoor had gedaan, de bedoeling was niets ingewikkelds, iets fris, een eerlijke en plezierige sfeer, niet te ingewikkeld of intens. “Initially, I wanted to do something like those almost commercial records from the 50’s or 60’s like a Gene Ammons record I have where he plays these ballad-like tunes for 2 – 3 minutes. All the guys were super-enthusiastic about doing a straight-ahead ballads record”. Maar toen Binney ging zoeken en het repertoire selecteerde, veranderde hij van koers. Hij besloot een paar meer energieke en obscure nummers op te nemen die veel voor hem betekende. Zo kwam hij tot “Ambivalence” en “The Cat and the Moon” van de eminente arrangeur Vince Mendoza, “Blue Sky” van de magistrale Noorse tenorsaxofonist Jan Garbarek wiens ECM albums uit de jaren ’70 hij in zich opnam als teenager, “Nightfall” van gitarist Ralph Towner wiens composities ook op ECM, Binney nauwlettend heeft gevolgd.

Het is pure ironie dat Binney inmiddels bekend is en gespeeld heeft met al zijn helden waarvan hij in zijn jeugd idolaat was, mensen als Peter Erskine, John Taylor, Ralph Towner e.a. Met deze superieure bezetting kon het natuurlijk niet mis gaan met dit album, twee ideeënrijke muzikanten als David Binney en Craig Taborn met een ijzersterke ritme tandem kan niets anders opleveren dan een fantastisch album en ja, dat is ook het geval. Het album vangt aan met melodieuze “Our Place” van Binney, een fraaie compositie waarin piano en altsax gezamenlijk de melodie vastleggen. “In a way” van pianist Michael Caine is een rustige ballad, een nummer dat prima zou passen in de oorspronkelijke opzet van dit album. Er is niks mis mee, maar ik ben toch blij dat hij van het idee is afgestapt om het hele album te vullen met licht verteerbare ballads. Het volgende “Ambivalence” van Mendoza speelt zich ook af in rustig vaarwater maar heeft duidelijk meer diepgang en de opmerkelijke melodie blijft mede daardoor hangen in de grijze massa. “Craig” van Binney valt op door de herhaalde passages van Taborn waardoor er een minimal music effect ontstaat. “Blue Sky” van Garbarek is wonderschoon en krijgt hier een geweldige uitvoering waarin ook bassist Opsvik excelleert. In “Nightfall” van Towner gaan alle remmen los en ontstaat er een buitengewoon intrigerend muziekstuk waarin alle vier groepsleden een belangrijke bijdrage leveren. Titelnummer “A glimpse of the eternal” bouwt zich heel langzaam op tot een smaakvolle compositie ontstaat die uitgekiend in elkaar steekt. Ik ga hier niet alle composities bespreken, rest alleen nog de afsluiter, het vrolijke “I had the craziest dream” van Harry Warren (1893-1981) een songwriter die voornamelijk schreef voor films, Binney laat hier met zijn excellente solo nog eens horen dat hij tot de top behoort in de internationale jazzscene, fabuleus.

Jan van Leersum.